Είναι δύσκολα τα αφιερώματα, όταν το πρόσωπο στο οποίο αναφέρονται δεν υπάρχει πια, καθώς όλοι αισθάνονται περισσότερο υποχρεωμένοι να ζωγραφίσουν όμορφα το λόγο τους, να θυμηθούν τα καλύτερα, να διορθώσουν την ανάμνηση. Οι ίδιες οι ταινίες, όμως, μιλούν καλύτερα από τον καθένα και ευτυχώς αποσπάσματα από την «Τιμή της αγάπης», που είδε και το τηλεοπτικό κοινό με τη μορφή σειράς, από τις «Κρυστάλλινες νύχτες», από εκείνη την παλιά ταινία της «Ο Γιάννης και ο δρόμος» έδιναν στοιχεία από την εικόνα μιας δημιουργού, που αφέθηκε στο συναίσθημα και τη συγκίνηση. Παρά την προσπάθεια, ωστόσο, ο λόγος να είναι απλός, αφηγηματικός, χωρίς στόμφο και συναισθηματικές υπερβολές όσων τη γνώρισαν, εξακολουθούσε να είναι πολύ προσωπικός, φορτίζοντας με συγκίνηση ένα αφιέρωμα που δεν κατάφερνε να αποσαφηνίσει αν αναφέρεται στον άνθρωπο Τώνια Μαρκετάκη ή στη δημιουργό, αφήνοντας έτσι ανολοκλήρωτες και τις δύο πλευρές. Ο νέος κινηματογραφόφιλος θεατής θα ήθελε να μάθει περισσότερα για το έργο της, για τις επιλογές της, για την τεχνική της, για τις επιλογές των συνεργατών της. Χωρίς να εξοβελίζουμε το συναίσθημα, που δίνει ζεστές, ανθρώπινες διαστάσεις σ' ένα αφιέρωμα, έχει νομίζω μεγαλύτερη αξία να συγκεντρώσουμε μαζί και ουσιαστικές πληροφορίες για τους πρωταγωνιστές της ελληνικής κινηματογραφικής ιστορίας, περισσότερο συστηματικές και πιο άξιες για την ουσία της δουλειάς τους και για τα ίχνη, που οι ίδιοι οι δημιουργοί θέλησαν να αφήσουν στην τέχνη τους. Το ντοκιμαντέρ είναι ένα σπουδαίο οπτικοακουστικό είδος, που απαιτεί την ακρίβεια μελέτης και την ποιότητα κινηματογραφικής γραφής, για να είναι ισορροπημένο και ολοκληρωμένο