ΤΩΝΙΑ ΜΑΡΚΕΤΑΚΗ: «Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ»

Λίγο πριν από την απριλιανή δικτατορία, ένα χρόνο πριν από τον παρισινό Μάη, και 40 χρόνια από ετούτη τη γραφή, η αλησμόνητη (και γιατί όχι: η αναντικατάστατη) Τώνια Μαρκετάκη σε μια ασπρόμαυρη ταινία διάρκεια μόλις 20 λεπτών "ακουμπώντας" σε ένα διήγημα του Μενέλαου Λουντέμη, επιχειρεί ένα προανάκρουσμα, μιαν οβερτούρα των μελλοντικών καλλιτεχνικών της ονείρων. Χωρισμένη σε δυο μέρη η ταινία της, με συνδετικό ήρωα τον Γιάννη (Γιάννης Βότσης), θαρρείς "δραπέτη" από σελίδες βιβλίων του Καμύ, εντάσσει το ατομικό πρόβλημα μέσα στο ιστορικό κάδρο της εποχής. Στο πρώτο μέρος σχηματίζεται με σύντομες – συχνά απολαυστικές – ψηφίδες η εικόνα της πολυμορφίας της εποχής εξόδου από την αισιόδοξη δεκαετία του '60 μέσα και έξω από την Ελλάδα, ενώ στο δεύτερο μέρος ζούμε την περιπλάνηση του ήρωα στην άλλη, ίσως την πιο αληθινή, «κατοικία» μας που είναι ο δρόμος (για να κυριολεκτούμε, στους νυχτερινούς δρόμους της Αθήνας 1967) ύστερα από την εγκατάλειψη του από την άπιστη αγαπημένη του προκειμένου να κάνει πλούσιο γάμο. Οι πολιτικοκοινωνικές αναφορές από τη μια και η αίσθηση της παραίτησης, αποπνέουν σκηνοθετικά επιδράσεις από Αντονιόνι και Γκοντάρ.
Σωστά κινηματογραφικά διαπιστευτήρια της Μαρκετάκη που η πρόωρη «αναχώρηση» της τα άφησε ημιτελή. Έμεινε, και σε αυτή την άσκηση το ξάφνιασμα ονομάτων που βοήθησαν όπως του Γρηγόρη και του Συρράκου Δανάλου, του Κώστα Γερεττάκου, του Παύλου Μάτεση, του Σταύρου Κωνστανταράκου, του Γιώργου Τριανταφύλλου κ.α.
Έτσι γράφεται η ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, μιας τέχνης μέχρι πρότινος «χειροποίητης» και συντροφικής.