Είμαστε τα παιδιά του μεταπολέμου
είμαστε οι καρποί της θύελλας,
της πείνας, του τρόμου, της κούρασης,
της πρώτης επαφής με την ατομική φρίκη.

Είμαστε οι σπόροι της οργής
έμβρυα ενός καινούριου κόσμου
μιας νέας εποχής.
Γεννηθήκαμε στο σύνορο του χρόνου,
γεννηθήκαμε πάνω στήν άβυσσο,
στο χάσμα ανάμεσα
στο αμετάκλητα περασμένο
και το αμετάκλητα μελλοντικό.
Γεννηθήκαμε στο κενό.

Είμαστε τα σπέρματα της οργής,
τα έμβρυα ενός καινούριου κόσμου.
Μας άρπαξε ο άνεμος της δίψας,
και μας έφερε στη σκοτεινή τούτη πόλη,
την πάντα παλιά και πάντα καινούρια,
στην υγρή τούτη γής,
να ωριμάσουμε.

είμαστε απ΄ όλες τις γωνιές της γής.
οι περισσότεροι είμαστε
απότ ις χώρες του ήλιου
δε το ξεχνάμε αυτό
δε μπορούμε, δε πρέπει,
δε μας αφήνει να το ξεχάσουμε.
Μας άπαξε ο άνεμος της δίψας
και της φυγής
και μας έφερε εδώ να ωριμάσουμε.

Έχουμε όλα τα πρόσωπα,
όλα τα χρώματα,
όλα τα παρελθόντα.
μα σμίγουμε όλοι στήν ίδια γλώσσα
και στήν ίδια
αμείλικτη σφραγίδα: του πολέμου
που μας γέννησε, του κενού που μας βύζαξε.
είμαστε η διεθνής γενιά
του διεθνούς μεταπολέμου.

Γεννηθήκαμε στο κενό.

ΤΩΝΙΑ ΜΑΡΚΕΤΑΚΗ.