Στον "Γιώργο από τα Σωτηριάνικα ο Λευτέρης Ξανθόπουλος βρίσκει τη ρωμιοσύνη στην ξενιτιά (Γερμανία), όπου παλεύει πολυμήχανα για να ριζώσει καθώς και στα ελληνικά χωριά απ' όπου ξεριζώνεται και ζητεί να φωτίσει, να επαναφέρει στην πραγματική του διάσταση, το μύθο της. Το πολυμήχανο του Έλληνα εκδηλώνεται από την ανάγκη να παλέψει για να φτιάξει κάτω από άλλον ήλιο μοίρα, η φιλοπατρία του γιατί βρίσκεται απομονωμένος σε ξένο περιβάλλον. "Είμαστε -λέει ο σκηνοθέτης- ένας λαός κατ' εξοχήν διωκομένων και προσφύγων". Είναι η ταινία του γεμάτη ζωντάνια, παλμό, αμεσότητα, επιδέξια στη χρήση του "σινεμά βεριτέ", εξαίρετη στη φωτογραφία, ένα σημαντικό, συναρπαστικό έργο.