«Χωρίς καμία αμφιβολία, ο Νυμφίος ήταν η πιο ελληνική ταινία του Φεστιβάλ. Μνήμες και συμπύκνωση ελληνικών δραματουργικών “καημών” που τόσο, μα τόσο σπάνια μας χαρίζει ο ελληνικός κινηματογράφος, βρήκαν στη μικρή αυτή ταινία μια καινούργια, αναπάντεχα μεγάλη ανάσα. Στιγμές της ελληνικής έβδομης τέχνης που τις περιμένουμε (ή τις περιμέναμε;) πότε από τον Δαμιανό και πότε από τον Βούλγαρη, τις ξαναβρίσκουμε, ζωγραφισμένες με τους τρόπους του Τσαρούχη, σ’ αυτό το κινηματογραφικό διαμάντι του Κυριακίδη. Ο ερωτισμός –κι αυτή η ηδονή “που με φθορά αποκτάται”, που δεν υπερβαίνει τα σύνορα του ελληνικού φολκλόρ και καταντάει ηθογραφία, εδώ αποκαθαίρεται, και μένει (απομένει) το ρίγος της ελάχιστης λιτότητας, και λειτουργεί ως δηλητήριο σπάνιο και ευφρόσυνα καθαρτήριο. Προφανώς για τον Κυριακίδη, ο κινηματογράφος δεν είναι σκοπός, είναι μέσον. Όπως τέτοιο είναι για όλους τους αληθινούς δημιουργούς κάθε τέχνης. Γι’ αυτό και υπεράξια η βράβευσή του.»

Δημήτρης Χαρίτος, «Νέα Εστία», 15.11.1994