ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥΜΗΔΕΙΑ 70(Μια προσπάθεια μοντέρνας κινηματογραφικής καταγραφής σε σύγχρονο χώρο της τραγωδίας «ΜΗΔΕΙΑ» του Ευριπίδη).Μια γυναίκα συλλαμβάνεται γιατί δολοφόνησε τα παιδιά-της. Ανακρίνεται, δικάζεται, καταδικάζεται σε θάνατο και κάποιο πρωινό, ώρα τρεις με το καθιερωμένο τυπικό, οδηγείται στο «εκτελεστικό απόσπασμα», στον «συνήθη τόπο των εκτελέσεων».

Στη διαδρομή της απ το κελί, μες από τους διαδρόμους της φυλακής, με μια λοξοδρόμηση στο κελί του ιερέα των φυλακών για να εξομολογηθεί, η γυναίκα θα «θυμηθεί» όλα εκείνα τα γεγονότα, μικρά και μεγάλα, που την οδήγησαν μέχρις αυτήν τη μοιραία διαδρομή. Η μνήμη θα λειτουργήσει σπασμωδικά, ελλειπτικά, χωρίς συνέπεια λογική και, αταξινόμητα, (αλλά με μια εκλεκτικότητα στα τραγικότερα γι αυτήν γεγονότα) θα φέρει μπροστά στο φακό ό,τι συνθέτει την προηγούμενη ζωή της. Τα ερεθίσματα γι αυτήν τη λειτουργία είναι άφθονα: Κάποιο γέλιο, τα βήματά της και τα βήματα της συνοδείας της στο μπετόν των διαδρόμων, ένα σφύριγμα και κυρίως οι αδιάφορες κουβέντες των ανυποψίαστων ανθρώπων που προσπερνά, του γιατρού, του εισαγγελέα, των στρατιωτών του αποσπάσματος, των δεσμοφυλάκων, των συγκρατουμένων-της, των ανωτέρων και κατωτέρων υπαλλήλων των φυλακών, ενός πλήθους ανθρώπων σε τελευταία ανάλυση, για τους οποίους ο «θάνατος» ενός συνανθρώπου σε μια τέτοια ώρα δεν είναι τίποτ’ άλλο από ένα βαρετό καθήκον ή ένα όχι τόσο ασυνήθιστο γεγονός που πρέπει να επιτελεστεί στις τρεις το πρωί μ ένα διαβολεμένο κρύο...

Βάση της ταινίας μου είναι η «ΜΗΔΕΙΑ» του Ευριπίδη. Μόνο που κράτησα όσα στοιχεία θα με διευκόλυναν (μ ένα «μοντάζ» απόλυτης αποδραματοποίησης) στην άρθρωσης μιας ταινίας με κάποιο «στιλ» στον «πιθανό» ελληνικό χώρο του 1970...

Μιχάλης Παπανικολάου